Oto trzy przepisy z odległej (?) przeszłości:
1. W czasie Rewolucji Francuskiej, w maju 1794 r., Konwent Narodowy uchwalił, że kto zapyta w jakim pieniądzu (papierowym czy kruszcowym) będzie zapłata, zostanie skazany na śmierć. Wcześniej, w listopadzie 1793 r., zakazano, grożąc wysokimi karami za nieposłuszeństwo, handlu złotem i srebrem, czyli zamiany pieniądza papierowego na kruszcowy i odwrotnie.
2. Rozporządzenie wykonawcze nr 6102 z kwietnia 1933 r. nałożyło na obywateli Stanów Zjednoczonych obowiązek dostarczenia do 1 maja 1933 r. całego posiadanego złota (złotych monet, złota bulionowego oraz certyfikatów złota) do Rezerwy Federalnej i wymienienie go na dolary po kursie 20,67 USD za uncję trojańską. Kara za naruszenie tego rozporządzenia wynosiła 10 000 ówczesnych dolarów łącznie lub zamiennie z karą 10 lat więzienia.
3. W 1934 r. Gold Reserve Act uznał klauzule złota za nieegzekwowalne (unenforceable). Tym samym straciły moc prawną. Klauzula złota to jedna z umownych klauzul waloryzacyjnych, ustanawiająca obowiązek świadczenia w dowolnych znakach pieniężnych, lecz według ich wartości w stosunku do ceny złota w chwili wymagalności długu.